"Everything that irritates us about others can lead us to an understanding of ourselves."- Carl Jung
Hey Reader,
Ik schreef je al dat ik het experiment heb opgevat om elke dag minstens 25 minuten te lezen.
Dat bolt als een tierelier, waardoor ik voorzie dat ik dit jaar met gemak 52 boeken ga lezen, in plaats van mijn gemiddelde van ergens vooraan in de veertig.
Als je graag leest en er meer van wilt, dan is zo’n uitdaging op zijn tijd wel interessant.
Wat ik nog niet deelde, tot afgelopen weekend op mijn Stories, was dat ik een timer op mijn gsm start als ik lees. Die loopt na 25 minuten af, soms met halve hartstilstanden tot gevolg.
Deed ik eerst niet, het daadwerkelijk timen, maar toen kwamen enkele dingen aan het licht.
door er een slag in te slaan, wist ik soms maar half of ik aan een kwartier of 25 minuten lezen zat, terwijl het experiment niet “ongeveer meer lezen” heette, maar wel “25 minuten per dag lezen of meer”
ik merkte dat ik de neiging had om te lezen en na vijf minuten mijn dekselse gsm vast te pakken en dan nog wat te lezen en zo ook niet echt te weten of ik die 25 minuten wel echt haalde of er 75 procent van had weggescrold
als ik de grens niet duidelijk afbakende en er had mij binnen die voorgenomen 25 minuten plots iemand DRINGEND(!!) nodig, dan deed ik waar ik al heel mijn leven goed in ben: ik stond mijn tijd en mijn plaats af en vond het allemaal ook weer niet zo belangrijk
Maar mijn missie in alle jaren die mij nog resten (lekker dramatisch Deriemaeker, kan je!) is mijn plek en mijn tijd en mijn leven niet zomaar nog aan iedereen afstaan.
Voor mij staat de timer daar een beetje symbool voor. Dat ik het meen met mezelf. Niet vanuit strengheid (doen we niet meer), maar vanuit echt mogen. Mijn Stories over lezen met een timer veroorzaakten allerhande associaties bij jullie, mijn volgers.
Dat het alle leesplezier zou wegnemen. (Klopt niet voor mij, integendeel) Dat het als moeten zou voelen, en er moet al zoveel. (Klopt niet voor mij, lezen voelt als mogen en ik moet almaar minder van mezelf behalve de dingen die ik wil doen, en lezen is daar een van. Ik lees ook alleen maar boeken die ik echt graag wil lezen, en als ze niet boeien, dan mag ik ze wegleggen van mezelf) Dat er al zoveel uitdagingen zijn in een mensenleven en dat dus toch echt niet nodig is op die manier, boeken tellen en er een systeem in steken en dat delen op het internet. (Mijn mening: elke uitdaging brengt onze oude verhalen naar boven en dus is elke uitdaging vooral boeiend om te ontdekken wat we tegen onszelf beginnen te vertellen en of dat eigenlijk wel klopt)
Je kunt letterlijk alles voor en tegen jezelf gebruiken.
Als je niet lief bent voor jezelf, dan zal je de timer gebruiken om niet zo lief te zijn tegen jezelf en te bewijzen dat je die liefde zelfs niet waard bent.
Ik zet de laatste jaren in op lief zijn tegen en met mezelf. De timer past in dat plan.
En zegt: nu mag jij 25 minuten lezen en moet niemand jou komen storen of anders! En als je 25 minuten gelezen hebt en je wilt nog meer lezen, dan mag dat ook, zoetje. En je gaat altijd deugd hebben van 25 minuten nemen om te lezen, ook al denk je op voorhand van niet. Je gaat wel zien. En als je het een jaar doet, dan zullen we weten wat dat doet, je elke dag 25 minuten toeleggen op iets dat helemaal van jou is. (Ben je niet superbenieuwd?) En misschien zal je geleerd hebben dat je oude verhaal, van dat het misschien stom is om te timen en dat je het toch niet gaat kunnen en toch niks volhoudt en je er dus zeker over moet zwijgen tegen anderen omdat die hun eigen meningen hebben en je gaat moeten zeggen dat het weer niet gelukt is en jij dat niet aankunt, niet klopt. Laat staan nodig is, want het doet er allemaal niet toe.
En misschien, heel misschien, zal dat nog het mooiste cadeau zijn van het hele experiment. Dat je voelt en weet dat dat compleet en tot in de toppen van je tenen oké is.
Liefs,
Kelly
PS: deze week geen podcast, omdat ik achter mijn schermen -al dan niet met gebruik van een timer- aan van alles leuks aan het werken ben. Ik kan niet wachten om je er hier binnenkort van alles over te vertellen. De podcast gaat vanaf nu om de twee weken live.
Kijk hoe blauw de lucht was!
📚 BOEKENTIP: Op Een Andere Planeet Kunnen Ze Me Redden van Lieke Marsman
Ik kreeg het nieuwste boek van de Nederlandse schrijfster Lieke Marsman opgestuurd via de uitgeverij en van zodra ik erin begon snapte ik waarom ze graag wilden dat ik het las. Lieke schrijft over de diagnose die ze kreeg, het verlies van haar arm, hoe wat haar overkomt haar doet zoeken naar van alles en waar ze dat ziet te vinden, en dat deed ze op een manier die mij kon raken en roeren.
💍 JUWEELTIP: grote ringen
Ik hou van ringen, en droeg toen ik een jaar of zestien was van die grote brede, maar de afgelopen jaren dacht ik dat ik meer van het fijne en het kleine was. Haha, dat overkomt mij wel vaker, dat ik me aangetrokken voel tot iets dat eigenlijk niet zo past bij wie ik ben maar wat ik nog altijd stiekem hoop te worden: elegant en minimalistisch en overzichtelijk/ordelijk. Lang verhaal kort: ik kan dat een tijdje volhouden, maar dan besef ik dat ik iets in mijn aan het wegduwen ben dat neigt naar veel en groots en opzichtig. Deze ringen zijn niet duur en toch de max en zelfs als je in water zit blijven ze mooi. Ik heb er een paar, waaronder deze met de initialen van mijn kinderen want zo'n moeder ben ik dus blijkbaar geworden.
📺 KIJKTIP: The White Lotus 3 op HBO Max
Ja kijk, ik ga het niet onder stoelen of banken proppen: ik ben een grote fan van The White Lotus en was aan het aftellen naar seizoen 3 waar wij hier speciaal een abonnement voor gedropt hebben om even over te stappen op HBO Max.
Ik had al heel de week plannen om samen met de sound engineer naar de eerste aflevering te kijken, maar ik haalde de bedtijden van de kinderen niet eens. Dus misschien vanavond. Eindelijk. Duim/bid voor mij. (en hoe tof, er is ook een podcast en weer een heerlijke theme song)
